درماه می سال گذشته، من برای بار نخست در یک کمپ دانشجویی درایالات متحده با عایشه نور ازگی ایگی ملاقات کردم. ما آنجا درپوهنتون واشنگتن درحمایت از فلسطین درمقابل نسل کشیهای بیرحمانه ای اسرائیل درغزه باهم مبارزه میکردیم. درآن زمان، عایشه منحیث یکی از پیشگامان جنبش دانشجویی نقش مهمی را ایفا میکرد.

امریکایی جوان ترکی-الاصل اماده بود تا برای تامین عدالت برای فلسطینی ها و بسیاری از عوامل دیگر در سراسر کالج و فراتر از آن مبارزه کند.

زندگی، ما را برای آزادی مردم فلسطین با هم یکجا کرد و عایشه   که من میشناختم یک شخصیت فوق العاده عالی بود – بسیار مهربان، دوست داشتنی و یک رهبر شجاع و قوی. عایشه   ای 26 ساله، یک شخص بسیارفعال اجتماعی بود و دوستان زیادی داشت – او همیشه لبخند میزد وبه اطرافیانش انرژی مثبت پخش میکرد.

عایشه همیشه مایل بود تا به دیگران کمک کند ودوستان خودراچک کند – میپرسید که آنها چگونه هستند، میفهمید که آیا آنها در مورد چیزی نیاز به کمک دارند یا خیر، حتی زمانیکه او مصروف بود و کارهای زیادی برای انجام دادن داشت.

رعایت مساوات برای همه،

 به صفت یکی ازویژه گیهای بارزاومعرف شخصیت بود، من عزم باورنکردنی عایشه را خیلی خوب بیاد دارم. اواین را باکفایت کاری که داشت حتی درحین کار وفعالیتهای خود نیزنیزتلاش میکرد مردم را با شوخی کردن خوشحال سازد و اینکار را به شکل متعادل عملی میکرد. همچنان زمانیکه فعالیتها جدیت میداشت، اونیزیک بعد جدی بخود میگرفت.

هوشیاری اجتماعی اواغلب اوقات درصرف سازماندهی فعالیتهای اجتماعی اش میشد. عایشه نور  فلسطین را دوست داشت ودرکمپ پوهنتون نقش مهمی را به عهده گرفت – او در برنامه ریزی، ارتباط با محصلین و اداره پوهنتون نقش برجسته ای داشت.

اواین کاررا با متعادل ساختن تحصیلات خود به عنوان یک محصل، مطالعه سخت برای امتحانات نهایی خود، گرفتن نمرات خوب و بالاخره فارغ شدن از دانشگاه واشنگتن به دست آورد.

عایشه معتقد بود که مبارزه برای تامین عدالت تنها عبارت ازدفاع قضیه فلسطین نبوده، بلکه مبارزه برای تامین عدالت وبرابری اجتماعی برای همه انسانها میباشد.

اودر حالیکه منحیث یک فعال جوان، آگاهی اجتماعی خود را رشد وتوسعه میداد به خارج از کشور نیزسیاحت کرد. چند سال قبل، او به میانمار سفر کرد تا نسل کشی که علیه مردم روهینگیا در جنوب شرق آسیا انجام میشود را مشاهده کند.

عایشه همچنان در سیاتل، ایالات متحده امریکا که بعد از ترک انتالیا درسنین جوانی آنجا را خانه خود نامید، برعلیه نژادی پرستی وتامین عدالت نژادی مبارزه میکرد ودر«جنبش زندگی سیاه پوستان مهم است (BLM)» شامل شد.

عایشه بسیارصادق بود؛ اوهمیشه چیزی را که دلش میخواست و برصحت ان باورمیداشت انجام میداد وبدون در نظرداشت هیچ چیزی آنرا مشتاقانه انجام میداد. من به یاد دارم که عایشه چقدر زندگی را دوست داشت و برای ادامه تحصیلاتش بسیارهیجان زده بود، و چقدر میخواست از کرانه باختری اشغال شده دیدن کند.

بازدید از کرانه باختری

عایشه واقعاً مشتاق رفتن به آنجا بود، مصمم بود تا واقعیت آنجا و واقعیت فلسطینی هایی را که از سال 1967 درکرانه باختری درمعرض اشغال کامل نظامی قرارگرفته اند، ببیند و با پاکسازی قومی که به دنبال آن اتفاق افتاده است، مقابله کند.

اززمانی که حملات اسرائیل برفلسطینیان درماه اکتوبرشدت گرفت، اردوی این کشور بیش از۴۱ هزارانسان فلسطینی را به شهادت رسانیده است که بیشتر آنها را زنان و اطفال خورد سال تشکیل میدهد. در کرانه باختری اشغال شده، اسرائیل تاکنون در حدود ۷۰۰ نفر را کشته و بیش از ۵۷۰۰ نفر را زخمی کرده است.

دراین راستا، ما بشکل مکررازطریق پیام های نوشتاری باهم ارتباط برقرارمیکردیم، عایشه  به من از اینکه چقدر از بودن پدرش و دیگر اساتید پوهنتون در آنجا میترسید سخن میگفت.

مگراو یک مبارز سخت سر بود. عایشه  هنوز هم میخواست به آنجا، به کرانه باختری اشغال شده برود تا از مقاومت فلسطین در مقابل اشغال حمایت کند. او میخواست دقیقاً ببیند که چه اتفاقی افتیده است و برگردد، روایتی را که در رابطه به مبارزات برحق مردم فلسطین اغلب اوقات سانسورمیشود با ارسال پیامهایش ازچشم دید واقعیتهای آنجا به جهانیان ادامه دهد.

عایشه نورازخطرات آگاه بود ومیخواست به هر حال برود – تا نشان خود را بجا بگذارد ودرکنار مردم فلسطینی درغزه که از نسل کشی رنج میبردند قرار داشته باشد.

دلیل اینکه او با اعضای جنبش همبستگی بین المللی (ISM) به آنجا رفته بود، این بود که به ارسال آن پیام ادامه دهد و درحالیکه یک جهان بی تفاوت در این مورد چشم وگوش بسته بودند وهیچ کاری انجام  نمیدادند، اوبا بیان  چشم دید هایش واقعیت اشغال و بربریت اسرائیل را به جهان نشان دهد.

آخرین تماس تیلفونی من با عایشه نور ازگی فقط چند ساعت قبل از کشته شدن او بود. من برای بیشتر از دو ساعت با او از طریق تیلفون صحبت کردیم.

در آن زمان، من احساس کردم که عایشه واقعاً از قلب خود صحبت میکرد. او به من گفت که اشغال چقدر وحشتناک بود و زندگی کردن تحت آن چقدر مشکل بود – یک حقیقت که منحیث فلسطینی ها، خانواده ام و من احساس میکردیم. من همچنان آنجا دستگیر شدم؛ نیروهای مخفی برادرم را دستگیر کردند. پدرم نیز دستگیر شد و یک بار به پایش مرمی خورد.

زندگی تحت اشغال

با عبور از پوسته های بازرسی از کرانه باختری اشغال شده تا شهر بیت المقدس، شما تبعیض نژادی و خطر را از نزدیک تجربه میکنید.

بسیاری از فلسطینی ها بدون انجام کاری تیرباران و کشته می شوند. دوستان فلسطینی من آنجا در این شرایط واقعی زندگی میکردند، که توسط پوسته های بازرسی احاطه شده بودند، با تهدیدات علیه خانه های آنها یا مهمانان آنها که از ورود یا خروج از جوامع آنها جلوگیری میشد. بسیاری همچنان با بی عدالتی انتظار برای ساعت های طولانی روبرو میشوند.

در جریان گفتگوی تیلفونی ما، عایشه داستان های را که از مردم محلی شنیده بود و تمام رنج های ناشی از اشغال را با ما شریک ساخت.

ما همچنان در مورد تجربه او در بیت المقدس صحبت کردیم و اینکه چگونه سربازان اسرائیلی او را به مسجد تاریخی الاقصی اجازه ندادند.

عایشه همچنان با همه ای گروه های نیروی اشغالگر اسراییل روبرو شد، که یک حقیقت روزانه برای فلسطینی ها بود. او به من گفت که اسرائیلی ها پاسپورت او را در مرز گرفتند، او را وادار کردند تا مدت طولانی منتظر بماند در حالیکه آنها از او در مورد جزئیات سفر اش پرسش میکردند، و بالاخره به ناچار او را اجازه ای ورود دادند.

ما عایشه را به عنوان کسی که تا آخرین لحظه ای مرگش برای عدالت و آزادی فلسطین مبارزه کرد، یاد خواهیم کرد. ما هیچگاه او را فراموش نخواهیم کرد. جهان هرگز او را فراموش نخواهد کرد و ما تا ختم اشغال به جنگ ادامه خواهیم داد.

موضوع اصلی که او در مورد آن صحبت کرد رنج مردم تحت اشغال بود، درحالیکه او فقط برای چند روز در آنجا بود.

میراث

قبل ازشهادت فاجعه باراش، عایشه پلان های داشت. چند روز بعد، او قرار بود با خانواده من در شهر حبرون ملاقات کند، مگر این هیچگاه اتفاق نیفتاد.

ما عایشه را به عنوان کسی که تا آخرین لحظه ای مرگش برای تامین عدالت و آزادی فلسطین زندگی کرد، یاد خواهیم کرد. ما هیچگاه او را فراموش نخواهیم کرد. جهان هرگز او را فراموش نخواهد کرد و ما تا ختم اشغال به جنگ ادامه خواهیم داد.

ما همیشه راهی را که او هموار کرده است  تعقیب خواهیم کرد و به پخش پیام عدالت و برابری به جهان ادامه خواهیم داد، تا زمانی که موفق  به تغییر این روال منفور گردیم.

میراث عایشه این بود که مردم جامعه اش را با هم یکجا کند. به یاد او، سازمان دهندگان جامعه مدنی  و گروه های عدالتخواه با هم یکجا خواهند شد، که با الهام از قدرت و وجدان بیدار او، و با هم به فعالیتهای اجتماعی بپردازند تا آرزوی تغییری را که عایشه داشت ودشوار بود اما همواره میخواست مورد تعقیب قرارداده و در عمل پیاده کنند.