Сè уште се сеќавам на моето прво патување во Алепо, Сирија, на 28 јуни 2001 година. Имав речиси седум години. Училишниот распуст во Шпанија започна, и како и многу семејства во сириската дијаспора, татко ми, Фаталах, секоја година штедеше пари за овој момент.
Беше скапо патување, особено за големо семејство како моето. Но тој никогаш не престана да ни кажува за Сирија: за Алепо, особено за Ал-Баб, и за неговиот народ, неговата етничка и верска разновидност, историја,вкусови. И таа љубов, таа врска со нашата земја, ни ја всади со истиот интензитет.
Тој велеше дека мораме да го сакаме Мадрид, но без да заборавиме од каде дојдовме. Тој сонуваше да се врати еден ден кога Сирија ќе биде слободна. Тој мечтаеше за отворање болници, училишта, џамии и хуманитарни центри.
Но тоа беше тежок сон, и тој го знаеше тоа. Сирија страдаше со години под режимот на партијата Баат, а татко ми, како и многу други, мораше да замине во 1969 година. Не затоа што сакаше, туку затоа што не гледаше друга опција.
Со поддршка од неговото семејство и со сопствени напори, тој ја доби својата медицинска диплома на Универзитетот Комплутенсе во Мадрид додека работеше за да се издржува. Никогаш не престана да мисли на Сирија. Ослободувањето на неговиот народ беше една од оние работи што секогаш се појавуваа во неговите разговори.
Граѓанска војна
Назад на моето прво патување во Сирија. Се сеќавам колку тоа влијаеше на мене. Сè беше импресивно/воодушевувачки/восхитувачки, но она што најмногу ми го привлече вниманието беа сликите на диктаторот Башар Ал Асад на секој агол.
Невино прашав зошто неговата фотографија е насекаде. „Намалете го гласот“, рекоа мајка ми и постариот брат, кој, очигледно, веќе ја научил лекцијата од неговите претходни патувања. Како да не можеше да се спомене Асад ако не беше за да се пофали.
Кога избувна револуцијата во 2011 година, како да почна да се остварува невозможен сон. Се држевме до надежта дека работите ќе се променат на подобро со сѐ што имавме. Ги следевме вестите 24/7 - Ал Џезира секогаш беше вклучена.
Отпрвин, повиците до нашето семејство беа да споделиме надежи и ажурирања, но набрзо тие се претворија во бесконечен список на трагедии: бомбашки напади, апсења, исчезнувања. Изгубивме толку многу.
Вујко ми по мајка Махмуд, ветеринар со шест деца, загина во бомбардирање додека протестираше во Алепо. Двајца братучеди, Фирас и Хасан исчезнаа, а ние немавме ни нивните тела да ги закопаме. Синот на мојот братучед Амани, Али Ракан, на само 14 години, беше брутално убиен од режимот и руските сили. И уште еден вујко е уапсен.
Со текот на времето, очајот стана посилен од надежта. Но татко ми никогаш не престана да сонува. Секој чекор на бунтовниците беше, за него, „одлучувачкиот“.
Тој рече дека победата е блиску. Не ни замислувавме дека оваа борба ќе трае 14 години и дека татко ми нема да доживее да биде сведок на тоа, бидејќи почина пред три години.
Крајот на Асад
Потоа во неделата сè се смени. Ноќта на 8 декември ќе биде незаборавна. Кога падна главниот град Дамаск, веста ни стигна во 5:30 часот по само два часа сон. Знаевме дека ова ќе значи крај на Асад.
Можевте да ме видите мене и брат ми овде во Истанбул со вклучен телевизор, следејќи вести. Повеќе ажурирања на Твитер и Инстаграм. Видео повиците со семејството - некои во Мадрид, други во Катар, Норвешка, Сирија, Германија... се раширија низ целиот свет. Секој нов напредок на бунтовниците беше огромна прослава.
Во 3:30 часот по полноќ бев заспана, но сепак внимавав, додека брат ми не ме разбуди околу два часа подоцна, извикувајќи од радост: „Башар падна! Тоа беше експлозија од емоции што не можам да ја опишам. Смеа, солзи, прегратки. Не можевме да се вратиме на спиење.
Излеговме на улица во Истанбул, во населбата Фатих, каде живее голема раселена сириска заедница. Луѓето делеа слатки, особено халавет ел џибн, традиционален десерт за специјални пригоди.
Други пееја „Еден, еден, еден… сирискиот народ е еден“ додека славеа. Иако не се познававме, тој ден бевме едно семејство. Си честитавме. После толку болка, заедно славевме иста победа, сонувајќи со иста надеж.
Конечно, Сиријците заслужија повторно да бидат среќни. Конечно престанавме да бидеме само „бегалци“ за да станеме уште еднаш народ со земја, со име, со соништа.
Подготвени за иднината
Сирија, или како што сакаме да ја наречеме, Шам, земјата на јасминот, ќе биде запаметена по нејзината убавина, нејзината историја, нејзините антички цивилизации, нејзината богата култура, а не по нејзините војни.
Знам дека тоа што претстои нема да биде лесно. Повоеното градење нација никогаш не е. Но барем за прв пат по години имаме што да славиме и да се надеваме во иднина.
Мислам на сите оние што ги изгубивме, оние кои ги дадоа своите животи за ова, од малиот Хамза ал-Хатиб, првиот маченик на револуцијата, мачен и убиен во Дара затоа што се осмели да го напише зборот „слобода“ на ѕид, до Абдул Басет ал Сарут, големиот симбол на оваа борба.
Поранешен голман на сириската фудбалска репрезентација, неговиот глас одекнуваше низ улиците на Хомс, чин на храброст што го плати со својот живот.
Мислам на татко ми и се смешкам, бидејќи знам дека и тој се смее. Фала му на Бога.
И да, веќе го планираме нашето следно патување. Затоа што сега, конечно, можеме повторно да ги посетиме Сирија и Алепо. За нас да, но особено за него.
Инас Ал Хашем
Инас Ал Хашем е заменик продуцент во TРТ Шпански.
