Terwijl de zon opkomt boven de gehavende horizon van Gaza, blijft de stad standvastig, haar geest ongebroken ondanks de aanhoudende druk van buitenlandse inmenging. De Amerikaanse president Donald Trump, bekend om zijn transactionele benadering van wereldzaken, richt zijn blik opnieuw op Gaza. Hij presenteert de toekomst van de regio in termen van vastgoeddeals en economische prikkels. Maar voor de mensen in Gaza is Trumps zogenaamde visie geen voorstel – het is een belediging.

“Wij zijn geen zakelijke deal. Wij zijn geen investeringskans,” zegt Hussam Lolo, 33, met een stem die vastberaden blijft ondanks het gewicht van verlies. “Trump ziet Gaza als een eigendom dat te koop staat, maar hij bezit dit land niet. Alleen de handen van de mensen van Gaza zullen herbouwen wat is vernietigd.”

Lolo’s frustratie weerspiegelt een diepere, collectieve verontwaardiging onder Palestijnen in Gaza. Generaties lang is hun land gebombardeerd, hun huizen gesloopt en hun levens ontwricht. Toch blijven ze standvastig in hun weigering om gekocht, verdreven of uitgewist te worden.

“De wereld moet begrijpen,” vervolgt hij, “wij zoeken geen nieuwe plek om thuis te noemen. We hebben er al een. Gaza is ons thuis, en we zullen het nooit verlaten.”

Valse beloften

Trumps voorstel, verpakt in beloften van wederopbouw en welvaart, suggereert dat de mensen van Gaza hun land zouden moeten verlaten, waarbij hun lijden cynisch wordt herverpakt als een reden voor verdrijving. Maar de mensen van Gaza doorzien de façade. Het aanbod, gehuld in diplomatieke beleefdheden, eerbiedigt hun waardigheid of geschiedenis niet – het zet het verhaal van uitwissing voort waartegen de mensen van Gaza al generaties lang vechten.

“Wij willen geen voorwaardelijk Amerikaans geld,” zegt Lolo. “Er zijn miljoenen in de Arabische en islamitische wereld die van Palestina houden en ons zouden steunen zonder ons te vragen te vertrekken. We hoeven niet van ons land verwijderd te worden om hulp te ontvangen. Dit is ons recht, geen gunst.”

Noor Zaqout, 43, verzet zich ook tegen het idee van gedwongen migratie onder het mom van een beter leven. Ze heeft de chaos van oorlog meegemaakt, de verwoesting van haar thuisland gezien, en toch blijft haar identiteit onlosmakelijk verbonden met het landschap van Gaza.

“Er is een verschil tussen ervoor kiezen om te reizen en gedwongen worden te vertrekken. Trumps plan gaat niet over het verbeteren van ons leven, het gaat over ons verwijderen,” zegt ze.

“Het gaat niet om het vinden van een betere toekomst. Het gaat om het wegnemen van ons recht om te blijven waar we thuishoren. Het gaat niet om vrede; het gaat om ons dwingen ons over te geven.”

Voor Zaqout is de kwestie diep persoonlijk. Haar familie, ooit trotse inwoners van Gaza, heeft de verwoesting van dichtbij meegemaakt, en hun band met dit land is diepgeworteld. Het is een band die niet kan worden verbroken door buitenlandse beloften van betere kansen.

“Mijn familieleden die voor de oorlog vertrokken, willen nu terugkomen, zelfs naar een gebroken Gaza,” zegt ze, haar ogen gevuld met een mengeling van pijn en vastberadenheid. “Dit is ons thuis, onze identiteit. Hoe verwacht je dat we onze herinneringen, onze straten, ons leven opgeven?”

Trumps verhaal schildert Gaza af als onleefbaar en rechtvaardigt verdrijving onder het mom van humanitaire zorg. Maar deze framing is zowel cynisch als onwaar.

“Heeft Trump de evacuatie van Los Angeles bevolen toen bosbranden daar woedden?” vraagt Zaqout. “Heeft hij gesuggereerd dat de mensen daar voorgoed moesten vertrekken? Natuurlijk niet. Dit gaat niet over de leefomstandigheden hier. Dit gaat over politiek, over ons proberen te laten verdwijnen. Gaza is niet onleefbaar. Gaza is een plek waar mensen leven, liefhebben, vechten en sterven voor waar ze in geloven. Het is ons thuis, en we zullen niet vertrekken.”

Generaties van verzet

Ayat Al-Ghossain, 27, vindt haar wortels terug in decennia van Palestijnse strijd. Net als duizenden anderen heeft haar familie oorlogen, ontheemding en ballingschap meegemaakt, en toch blijven ze toegewijd aan hun land. Voor Al-Ghossain is in Gaza blijven niet alleen een persoonlijke keuze, het is een politieke verklaring, een weigering om buitenlandse machten hun lot te laten bepalen.

"Mijn grootvader woonde hier 80 jaar, mijn vader 70. Ik zal blijven, en ik zal mijn kinderen leren om te blijven," verklaart ze, haar stem sterk van overtuiging. "Dit land is niet zomaar land. Het is onze geschiedenis. Onze identiteit. Onze toekomst. Dat zullen we niet opgeven."

Al-Ghossain daagt de stilte van de wereld uit over het lijden van Palestijnen in ballingschap. "Niemand praat over de strijd van Palestijnse vluchtelingen, hoe ze stateloos leven, zonder burgerschap, zonder basisrechten. Toch hebben we hier in Gaza een identiteit. Die zullen we niet opgeven."

Voor haar leggen de vertragingen in de wederopbouwpogingen de hypocrisie van buitenlandse interventie bloot.

"Dezelfde krachten die Gaza in puin veranderden, willen nu de rol van redders spelen?" vraagt ​​ze, haar stem getint met ongeloof. "Als ze er echt om gaven, hadden ze de wederopbouw onmiddellijk laten beginnen."

De prijs van overleven

Terwijl diplomaten debatteren, worden Palestijnen geconfronteerd met harde realiteit. Huizen blijven in puin liggen. Families zoeken naar vermiste geliefden die begraven liggen onder het puin. Voedsel en medicijnen zijn schaars. En toch houden de mensen vol. Ze houden vol, niet omdat ze geen andere keus hebben, maar omdat ze een diepe, onwrikbare liefde hebben voor hun land en hun volk.

Samah Hassanein, 30, lacht bitter als haar wordt gevraagd of Trumps plan een oplossing of een misdaad is.

"Heb je ooit een misdaad gezien met een nieuwe laag verf?" vraagt ​​ze, haar stem druipend van sarcasme. "Dat is wat dit is. Dit is geen oplossing; het is een belediging."

Ze weigert het argument te accepteren dat Gaza ongeschikt is voor menselijk leven.

"Ze hebben Gaza jarenlang gewurgd, ons geblokkeerd en toen omgedraaid om te zeggen dat we hier niet kunnen overleven. Maar we zijn er nog steeds, we ademen nog steeds. We zullen overleven omdat Gaza niet alleen een plek is; het is een volk," zegt Hassanein, met een felle trots in haar stem.

Voor Hassanein zou er, als ze ooit zou vertrekken, maar één bestemming zijn: Safed, het voorouderlijk huis van haar familie in Palestina vóór 1948, ingenomen door zionistische milities en nu onderdeel van Israël.

"Zullen ze zich daar prettig bij voelen?", zegt ze, een retorische vraag die in de lucht blijft hangen.

Gaza - luid en onverzettelijk

Ondanks het onvoorstelbare lijden zijn de inwoners van Gaza geen passieve slachtoffers. Ze zijn de auteurs van hun eigen verhaal en weigeren buitenlandse machten hun lot te laten bepalen.

"Als Trump iets wil bouwen, laat hem dan de huizen herbouwen die zijn verwoest door door de VS gefinancierde bommen," zegt Lolo. "Maar hij moet weten dat wat er ook wordt herbouwd, het voor ons is, niet voor zijn politieke erfenis."

Zaqout en Hassanein benadrukken dat de mensen in Gaza geen hulp of buitenlandse interventie zoeken, maar juist het fundamentele recht om vrij en waardig op hun eigen land te leven. Ze verwerpen oppervlakkige oplossingen die kernproblemen als de blokkade, aanhoudende bombardementen en gebrek aan vrijheid negeren. Hun eis is duidelijk: een einde aan onderdrukking, erkenning van hun bestaan ​​en de mogelijkheid om hun toekomst opnieuw op te bouwen zonder externe deals die ten koste van hen worden gesloten.

"We vragen niet om toestemming om te leven. We eisen dat de wereld stopt met proberen ons uit te wissen. We zijn geen statistiek. Wij zijn Gaza en we zullen overleven," zegt Hassanein.

Een stad die weigert uitgewist te worden

Gaza is geen schaakstuk dat je zomaar kunt verplaatsen. Het is een stad met geschiedenis, met cultuur, met een volk dat weigert uitgewist te worden. De stem van Gaza is luid, duidelijk en onverzettelijk. De stad is niet alleen een plek van pijn; het is een symbool van verzet, van overleving, van de onbreekbare geest van haar volk.

“Trump zou naar Gaza moeten komen, de lichamen zien die nog steeds onder het puin liggen, de kinderen zien spelen te midden van de verwoesting, de moeders zien die vasthouden aan wat er nog over is,” zegt Al-Ghossain. “Als hij echt wil helpen, laat hem dan repareren wat kapot is terwijl wij er nog zijn, niet nadat hij ons heeft gedwongen te verdwijnen.”

Lolo, Zaqout, Al-Ghossain en Hassanein spreken namens een stad die het ondenkbare heeft doorstaan. Hun stemmen schreeuwen niet om hulp, ze brullen van verzet.

“We gaan niet,” zeggen ze keer op keer. “Dit land is van ons.”

En zolang er adem in hun longen zit, zal Gaza blijven – ongebroken, onverzettelijk, onvergetelijk.