ღაზაში, ოკუპირებულ დასავლეთ სანაპიროზე და ამ კვირამდე ლიბანში არსებული ქრისტიანული თემების მძიმე მდგომარეობა გადაუდებელ საკითხად იქცა ახლო აღმოსავლეთში მიმდინარე ფართომასშტაბიანი კონფლიქტების ფონზე. მაშინ როცა ისრაელი აგრძელებს გენოციდურ კამპანიებსა და საოკუპაციო პოლიტიკას, არაბი ქრისტიანები აწყდებიან ფართომასშტაბიან დევნას, ეკონომიკურ შევიწროებასა და იძულებით გადაადგილებას, რაც იწვევს მნიშვნელოვან შეშფოთებას მათი გადარჩენისა და კულტურული მემკვიდრეობის შენარჩუნების თვალსაზრისით.

ძალადობის გარდაუვალ ჰუმანიტარულ ფასთან ერთად, საქმე ეხება ხალხის კულტურული და რელიგიური მემკვიდრეობის რეალურ განადგურებას. სამხრეთ ლიბანში ისრაელის ძალებმა შეურაცხყვეს ეკლესია ქრისტიანულ სოფელ დეირ მიმასში, ხოლო საჰაერო დაბომბვებმა მიწასთან გაასწორა სირიისა და ლიბანის მეორე უძველესი ევანგელისტური ეკლესია.

ეს ქმედებები არის პრემიერ-მინისტრ ბენიამინ ნეთანიაჰუს ჩვეული პრაქტიკის ნაწილი, რომელიც თავს ესხმის რეგიონში ღრმა და ისტორიული ფესვები მქონე უმცირესობათა თემს არაბ ქრისტიანებს.

/

ამასობაში, უკანონო ისრაელელმა მოსახლეებმა ოკუპირებულ დასავლეთ სანაპიროზე მიითვისეს პალესტინელი ქრისტიანების მიწები, რამაც უსახლკაროდ დატოვა უამრავი ოჯახი. ეს სიტუაცია, საერთაშორისო ჩარევის არარსებობასთან ერთად, აიძულებს პალესტინელ ქრისტიანებს თავად გაუმკლავდნენ სისტემატურ იძულებით გადაადგილებას და დემოგრაფიულ მანიპულაციას. და ეს ყველაფერი არ არის.

ნეთანიაჰუს დემოგრაფიული გეგმები

ნეთანიაჰუს პოლიტიკამ გააძლიერა შეშფოთება არაბი ქრისტიანების განზრახ გარიყვის შესახებ. ფინანსთა მინისტრ ბეზალელ სმოტრიჩის მიერ წარმოდგენილი 2024 წლის დასახლების გეგმა მიზნად ისახავს გუშ ეციონის ბლოკში არსებული უკანონო ისრაელის დასახლებების იერუსალიმთან დაკავშირებას და პალესტინის ტერიტორიების უზურპაციას, მათ შორის დასავლეთ სანაპიროზე დარჩენილი რამდენიმე ქრისტიანული სოფლისაც.

/

გეგმა არა მხოლოდ აძევებს ქრისტიან მცხოვრებლებს, არამედ ცვლის ამ რეგიონების რელიგიურ და კულტურულ იდენტობას. მაგალითად, ალ-მახრურის ხეობა, რომელიც რეგიონში ქრისტიანული სიმაგრეების იშვიათი მაგალითია, დგას დასახლებების გაფართოების შედეგად შთანთქმის საფრთხის წინაშე. ნეთანიაჰუს დუმილი ამ პოლიტიკის მიმართ მიუთითებს მის თანამონაწილეობაზე უფრო ფართო იძულებითი გადაადგილებისა და დემოგრაფიული ინჟინერიის სტრატეგიაში, რომელიც ემუქრება პალესტინაში ქრისტიანობის არსებობის წაშლას.

ამ შემაშფოთებელი მოვლენების მიუხედავად, საერთაშორისო რეაქცია ძირითადად მდუმარე რჩება. გაერომ მიიღო რეზოლუციები, რომლებიც გმობს ისრაელის მიერ პალესტინის ტერიტორიების ოკუპაციას, თუმცა ამას არ მოჰყოლია კონკრეტული სანქციები ან კოორდინირებული ქმედებები. ანგარიშვალდებულების ეს ნაკლებობა ხელს უწყობს არაბი ქრისტიანების წინააღმდეგ დარღვევების გაგრძელებას და აძლიერებს შემაშფოთებელ ორმაგ სტანდარტს ადამიანის უფლებათა დარღვევების მიმართ გლობალური საზოგადოების მიდგომაში.

ეს საკითხი დროდადრო იპყრობდა გლობალური ლიდერების ყურადღებას. პაპმა ფრანცისკემ 2024 წლის ბოლოს მოუწოდა გამოძიებულიყო ის, რასაც მან ღაზაში "პოტენციური" გენოციდი უწოდა. თუმცა კრიზისის "პოტენციურად" მოხსენიება ნიშნავს მწარე რეალობის უარყოფას: არაბი ქრისტიანები დგანან სისტემატური დევნის წინაშე, რომელიც აკმაყოფილებს კაცობრიობის წინააღმდეგ დანაშაულის კრიტერიუმებს, რასაც ადასტურებს სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს (ICC) მიერ ნეთანიაჰუსა და სხვა ისრაელელი ოფიციალური პირების წინააღმდეგ გაცემული დაპატიმრების ორდერები.

ტრანსნაციონალური გენოციდის დღის წესრიგი ქრისტიანების მიმართ

არაბი ქრისტიანების დევნა არ შემოიფარგლება მხოლოდ ღაზითა და დასავლეთ სანაპიროთი. ეს რჩება ნეთანიაჰუს ტრანსნაციონალური სტრატეგიის განუყოფელ ნაწილად, რომელიც მიზნად ისახავს არაბი ქრისტიანების განადგურებას, როგორც უფრო ფართო "არაბული პრობლემის" ნაწილს, რაზეც ის მიანიშნებდა ღაზის გენოციდამდე ისრაელში.

ლიბანში, სადაც ქრისტიანები მოსახლეობის ნახევარზე ნაკლებს შეადგენენ, ისრაელის სამხედრო მოქმედებებმა ერთი წლის განმავლობაში გაანადგურა უპირატესად ქრისტიანული რეგიონები და გაძლიერდა ბოლო ორ თვეში ამ კვირის ცეცხლის შეწყვეტამდე. აღმოსავლეთ ბეირუთი და ლიბანის მთის ჩრდილოეთ სანაპირო მძიმედ დაზარალდა ისრაელის დაბომბვებისგან. ეკლესიები, რომლებიც ლიბანელი ქრისტიანების იდენტობის სასიცოცხლო სიმბოლოებია, განადგურდა, რამაც კიდევ უფრო შეასუსტა საზოგადოების კულტურული და რელიგიური ქსოვილი.

საყურადღებოა, რომ ეს თავდასხმები ქრისტიანულ რეგიონებზე არ უკავშირდება სამხედრო მიზნებს, როგორიცაა ჰეზბოლა.

მრავალმა ლიბანელმა ქრისტიანმა, მათ შორის წამყვანმა პოლიტიკურმა ფიგურებმა, როგორიცაა სამირ გეაგეა ლიბანის ძალების პარტიიდან, ღიად დაგმო ჰეზბოლას ქმედებები. ეს ასუსტებს მტკიცებას, რომ დაბომბვები აუცილებელია ისრაელის ეროვნული უსაფრთხოებისთვის და ამის ნაცვლად მიუთითებს მიზანმიმართულ კამპანიაზე არაბი ქრისტიანების წინააღმდეგ.

შიდა დევნა ისრაელში

არაბი ქრისტიანების წინაშე არსებული გამოწვევები ვრცელდება იმათზეც, ვინც ისრაელის საზღვრებში ცხოვრობს. იერუსალიმში მდებარე როსინგის ცენტრის მიერ 2024 წელს მომზადებულმა ანგარიშმა დოკუმენტურად ასახა გავრცელებული შევიწროება და ქონების დაზიანების შემთხვევები, რომლებიც მიმართული იყო ისრაელელი ქრისტიანების წინააღმდეგ, რომელთა უმრავლესობაც არაბული წარმოშობისაა. ულტრა-ორთოდოქსული სიონისტური ჯგუფები მონაწილეობდნენ დაშინებისა და ძალადობის აქტებში, მათ შორის რელიგიური მსახურების ჩაშლაში.

ისრაელის მთავრობამ ძალიან მცირე ინტერესი გამოიჩინა ამ საკითხების მოგვარების მიმართ. ნეთანიაჰუს ადმინისტრაციამ, დამნაშავეთა წინააღმდეგ ქმედებების განუხორციელებლობით, გააგზავნა სიგნალი, რომ ასეთი ქცევა ფარულად მოწონებულია.

ეს გულგრილობა ასახავს უფრო ფართო სიონისტური უპირატესობის დღის წესრიგს ისრაელის საზოგადოებაში, რომელიც რიყავს არა მხოლოდ მუსლიმებს, არამედ ქრისტიანებსაც.

არაბი ქრისტიანების სისტემატური სამიზნედ ქცევა არის უფრო ფართო სტრატეგიის ნაწილი, რომელიც მიზნად ისახავს რეგიონში ებრაული უპირატესობის გაძლიერებას არაებრაული თემების გასახლებით ან განადგურებით.

საერთაშორისო საზოგადოებისთვის ეს სიტუაცია წარმოადგენს მორალურ ვალდებულებას, რომ ისრაელი პასუხისმგებელი იყოს თავის ქმედებებზე. დიპლომატიური იზოლაცია, ეკონომიკური სანქციები და სამხედრო შეზღუდვები არის აუცილებელი ინსტრუმენტები ამ დარღვევების აღსაკვეთად და დაზარალებული თემებისთვის სამართლიანობის უზრუნველსაყოფად.

სამწუხაროდ, გლობალური რეაქციები არასაკმარისი რჩება. არაბი ქრისტიანების მდგომარეობა ღაზაში, დასავლეთ სანაპიროსა და ლიბანში ხაზს უსვამს გადაუდებელ საჭიროებას გაერთიანებული საერთაშორისო ჩარევისთვის მათი უფლებებისა და მემკვიდრეობის დასაცავად. ეს თემები არა მხოლოდ ომის მსხვერპლნი არიან, არამედ არიან მიზანმიმართული პოლიტიკის მსხვერპლნიც, რომელიც მიზნად ისახავს მათი არსებობის მოსპობას.

არაბი ქრისტიანები საუკუნეების განმავლობაში იყვნენ ახლო აღმოსავლეთის კულტურული და რელიგიური მოზაიკის განუყოფელი ნაწილი. ამ თემების დაცვა არის არა მხოლოდ სამართლიანობის საკითხი, არამედ რეგიონის თანაცხოვრების მდიდარი ისტორიის დასტურიც. მთავარი კითხვაა, გაუმკლავდება თუ არა გლობალური საზოგადოება ამ გამოწვევას, თუ განაგრძობს მათი ტანჯვის იგნორირებას.