استیو سوسبی (Steve Sosebee)، فعال اجتماعی و حقوق بشر آمریکایی، به دلیل کمک‌ها و فعالیت‌های گسترده و تأثیرگذار خود در حمایت از کودکان فلسطینی، جایزه یک عمر دستاورد را از تیآرتی دریافت کرده است.
تیآرتی ورلد در مصاحبه‌ای با وی، درباره انگیزه‌ها و تجربه‌هایش در فلسطین، تأثیر رسانه‌ها در به‌تصویر کشیدن وضعیت فلسطینیان و نیاز به اقدام عملی به جای همدردی، با او صحبت می‌کند. استیو سوسبی در این پرسش‌وپاسخ، به نقش کلیدی خبرنگاران مستقل و شهروند-خبرنگاران در نشان دادن حقیقت اشاره دارد و بر ضرورت امید و تلاش برای تغییر شرایط تأکید می‌کند.
استیو سوسبی: آیا برای بیدار شدن مردم، یک نسل‌کشی لازم بود؟
در ماه ژانویه، استیو سوسبی با چفیه‌ای روی شانه‌هایش، جایزه یک عمر دستاورد تیآرتی را برای دهه‌ها فعالیت بشردوستانه‌اش در فلسطین دریافت کرد. او هنگام دریافت این جایزه که به پاس زحمات بی‌وقفه‌اش به وی اهدا شده بود، خطاب به فلسطینیان گفت: «شما تنها نیستید.»
سوسبی با تعهدی که به‌ویژه نسبت به کودکان فلسطینی دارد، کلیشه‌ها را به چالش می‌کشد و در برابر دهه‌ها سرکوب اسرائیل مقاومت کرده است. او در سال ۱۹۹۱ با همراهی همسرش هدی المصری، «صندوق امداد کودکان فلسطین» (PCRF) را با هدف تأمین نیازهای درمانی و کمک‌های بشردوستانه راه‌اندازی کرد.
در سال ۲۰۲۴، او مأموریت خود را با تأسیس هیل فلسطین «HEAL Palestine» ادامه داد که بر چهار محور سلامت، آموزش، کمک‌رسانی و رهبری متمرکز است تا به کودکان و خانواده‌های نیازمند یاری رساند.
او با تلاش‌های بی‌وقفه خود، بیش از ۲,۰۰۰ کودک فلسطینی را برای دریافت درمان‌های حیاتی به خارج از مرزها فرستاده است.
سوسبی در گفت‌وگوی اختصاصی با تیآرتی ورلد، با اشاره به مأموریت هیل فلسطین و نیاز فوری به اقدام جهانی اظهار داشت: «برای بیدار شدن مردم، یک نسل‌کشی لازم بود.»
هیل فلسطین؛ کمک به کودکان فلسطین
سازمان هیل فلسطین بر چهار رکن اصلی سلامت، آموزش، کمک‌رسانی و رهبری استوار است.
این سازمان غیرانتفاعی از بیماران حمایت روانی می‌کند. یک بیمارستان صحرایی در غزه دارد، مدارس و دانش‌آموزان را پشتیبانی می‌کند و روزانه به هزاران نفر غذا می‌رساند. همچنین نقشی اساسی در تأمین دارو و ارسال کمک‌های بشردوستانه، به‌ویژه در شمال غزه، ایفا می‌کند.
تیآرتی ورلد در گفت‌وگویی با استیو سوسبی، نظرات او را جویا شد.
تیآرتی ورلد: چگونه ایده تأسیس یک سازمان امدادرسانی بشردوستانه برای کودکان فلسطینی به ذهن شما رسید؟
استیو سوسبی: اولین بار در سال ۱۹۸۸ به فلسطین سفر کردم. آن زمان، دوره انتفاضه اول بود. به‌عنوان دانشجوی روزنامه‌نگاری، از کرانه باختری و غزه بازدید کردم. از نزدیک، می‌توانستم خانواده‌های فلسطینی را ببینم و شرایط زندگی آنها را لمس کنم. وقتی مبارزه قدرتمند آنها را به چشم دیدم، عاشق فرهنگ و مردم آنجا شدم. آن سفر، زندگی من را واقعاً تغییر داد.
ابتدا، به‌عنوان یک روزنامه‌نگار فعالیت می‌کردم تا واقعیت‌هایی که در آنجا رخ می‌دهد برای آمریکایی‌ها منعکس کنم. واقعیت‌هایی که آن زمان در آمریکا تقریباً ناشناخته بودند. به‌نظر من، بسیاری از آمریکایی‌ها از شدت سختی‌های ایجاد شده و مسایل مربوط به وضعیت پاکسازی قومی آگاه نبودند.
اما دیدن وضعیت آنجا به‌صورت زنده و واقعی، زندگی من را در مسیر متفاوت و جدیدی قرار داد. تصمیم گرفتم به مردم آن منطقه خدمت کنم. وقتی برای یک خواهر و برادر که در بمبارانی در کرانه باختری به‌شدت زخمی شده بودند، درمان پزشکی ترتیب دادم، شرایط برای من خیلی تغییر کرد. آنها به درمان نیاز داشتند و کمک من بسیار موثر بود. تأثیر این کار، نه فقط برای آنها، بلکه برای کل مردم فلسطین بسیار عمیق بود.
فلسطینیان و اعراب پا پیش گذاشتند و از آنها مراقبت کردند. تجربه عمیقی از ارتباط انسانی را در آن لحظات تجربه می‌کردم. مردم اوج شفقت و مهربانی خود را نشان می‌دادند. من اتحاد و همبستگی مردم را می‌دیدم که چگونه برای کمک، یاری می‌رسانند. همان‌جا بود که فهمیدم فعالیت‌های بشردوستانه می‌تواند ابزاری قدرتمند برای تغییر باشد.
کودکان فلسطینی، قربانیانیانی هستند که چهره شناخته شده‌ای ندارند ولی برای مردم، اهمیت داشتند و واقعی بودند. داستان این کودکان فلسطینی، رسانه‌ای شد و برای اولین بار، بسیاری از آمریکایی‌ها، کودکان فلسطینی را به‌عنوان انسان‌هایی واقعی از نزدیک مشاهده کردند. کودکانی که می‌خندند، نفس می‌کشند، زندگی می‌کنند و زنده هستند. آنها تنها تصاویر متحرک نبودند، بلکه انسان واقعی بودند.
تیآرتی ورلد: رسانه‌های غربی فلسطینی‌ها را چگونه به تصویر می‌کشند؟
استیو سوسبی: رسانه‌ها عمداً فلسطینی‌ها را به شکلی نشان می‌دهند که کرامت انسانی‌شان نادیده گرفته شود. هدف این است که فلسطینی‌ها، به‌عنوان انسان‌هایی کمتر از دیگران دیده شوند. در این صورت، راحت‌تر می‌توانند جنایات خود را علیه آنها توجیه کنند. رسانه‌ها در ایجاد این تصویر غلط از فلسطینی‌ها نقش بسیار مهمی داشته‌اند.
حتی امروز هم پوشش برخی رسانه‌ها مغرضانه است. یک رویداد واحد، بسته به اینکه مربوط به اسرائیلی‌ها باشد یا فلسطینی‌ها، به شکل متفاوتی گزارش می‌شود.
برخی رسانه‌ها، حقایق را فیلتر می‌کنند و تحلیل‌های فردی و تصورات ذهنی خود را به یک مسئله عینی اضافه می‌کنند. کشتن کودکان اشتباه است، اما در برخی رسانه‌ها، همیشه توجیهی برای این کشتار وجود دارد.
البته، باید گفت برخی رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی این فضا را تغییر داده‌اند. تیآرتی ورلد، روزنامه‌نگاران مستقل، و شهروند - خبرنگاران، این امکان را فراهم کرده‌اند که مردم حقیقت را بدون فیلتر و تحریف ببینند.
به همین دلیل است که خبرنگاران فلسطینی برای نشان دادن حقیقت، هدف قرار گرفته‌اند. آنها در کنار پزشکان، پرستاران، و امدادگران، از قهرمانان واقعی این بحران هستند.
تیآرتی ورلد: آیا کودکی هست که به‌طور خاص در ذهن شما ماندگار شده باشد؟
استیو سوسبی: بچه‌های زیادی بودند، اما یک پسر ۱۱ ساله از غزه همیشه به یادم می‌آید. در سال ۱۹۹۱، بمباران هلی‌کوپتر اسرائیلی باعث شد که او هر دو پا و یک دستش را از دست بدهد. قبل از تأسیس صندوق امداد کودکان فلسطین، من شرایط درمانش را در لس‌آنجلس فراهم کردم. او یاد گرفت با پروتز راه برود، به مدرسه رفت و در تحصیل پیشرفت زیادی داشت. حتی بیل کلینتون، رئیس‌جمهور وقت آمریکا برای او نامه تبریک فرستاد.
سال‌ها بعد، او به غزه بازگشت، خانواده تشکیل داد و هرگز خودش را فردی معلول ندید. او همیشه مثبت‌اندیش بود و به دیگران کمک می‌کرد. ما همیشه با هم در ارتباط بودیم و پیام رد و بدل می‌کردیم. با بسیاری از کودکان چنین دوستی‌هایی ایجاد کرده‌ام. اما در شش ماه گذشته، هیچ خبری از او ندارم. نمی‌دانم زنده است یا نه. این بلاتکلیفی بسیار دردناک است.
تیآرتی ورلد: بعد از دیدن این همه درد و رنج، چطور انگیزه و سلامت عاطفی خود را حفظ می‌کنید؟
استیو سوسبی: این کار واقعاً بسیار دشوار است. غزه از سال ۱۹۸۸ بخشی از زندگی من بوده و برای من جایگاه خاصی دارد. دیدن وضعیت کنونی آن که تقریباً غیرقابل شناسایی و ویران شده است، قلبم را می‌شکند. من دوستان، همکاران و کودکانی را که از آنها مراقبت کرده‌ام از دست داده‌ام، اما هنوز ادامه می‌دهم، چون باور دارم که می‌توانیم تأثیری مثبت بگذاریم.
در حال حاضر، ما ۳۰ کودک مجروح را برای درمان تحت پوشش هیل فلسطین به آمریکا آورده‌ایم. یک بیمارستان صحرایی راه‌اندازی کرده‌ایم که در این ۱۶ ماه دشوار، هزاران نفر را درمان کرده است. علاوه بر تأسیس چندین مدرسه، آشپزخانه‌های خوبی راه‌اندازی کرده‌ایم که هزاران نفر را در غزه تغذیه کرده‌اند.
دیدن این فجایع واقعاً دردناک است، اما توانایی ایجاد تغییر واقعی انگیزه‌ام را حفظ می‌کند. بزرگ‌ترین چالش، حفظ امید است. این باور که ما، به‌عنوان انسان می‌توانیم، حتی با وجود تمام رنج‌هایی که این کودکان کشیده‌اند، هنوز به آنها کمک کنیم، بسیار امیدبخش است.
من کودکانی را دیده‌ام که اعضای بدن خود را از دست داده‌اند، جراحی شده‌اند و سپس بزرگ شده‌اند و از دیگران هم مراقبت کرده‌اند. کودکانی را با چنین شرایطی دیده‌ام که خانواده تشکیل داده‌اند و زندگی کاملی داشته‌اند. این تجربه‌ای بسیار ارزشمند است.
دیدن کودکانی که در رنج بزرگ شده‌اند و حالا به جامعه‌شان خدمت می‌کنند، انگیزه‌ام را برای ادامه مسیر بالا می‌برد. وقتی همسر اولم، هدی المصری را در سال ۲۰۰۹ در اثر ابتلا به سرطان خون از دست دادم، کاملاً نابود شده بودم. دو دختر داشتم که باید بزرگ می‌کردم و چیزی که به من قدرت ادامه دادن می‌داد، هدفی بزرگ‌تر از خودم یعنی کمک به کودکان فلسطینی بود. این کار لنگر زندگی من شده است.
برخی از کودکانی که سال‌ها پیش به آنها کمک کرده‌ام، حالا بزرگ شده‌اند، خانواده دارند، حتی کسب‌وکار راه انداخته‌اند و به دیگران کمک می‌کنند. این چرخه رشد و حمایت، نیرویی است که به من، حتی در سخت‌ترین زمان‌ها، قدرت می‌دهد.
تیآرتی ورلد: شما جایزه یک عمر دستاورد را از تیآرتی دریافت کردید. در سخنرانی‌تان گفتید: «ما برای دریافت جایزه اینجا نیستیم، بلکه برای محقق ساختن هدفی اینجا هستیم.» می‌توانید این را توضیح دهید؟
استیو سوسبی: از اینکه مورد تقدیر قرار گرفتم، احساس افتخار می‌کنم، اما جایزه‌ها هدف نیستند. کمک به نیازمندان، به‌ویژه در زمان نسل‌کشی، یک وظیفه انسانی است که باید با فروتنی و نه برای کسب شهرت، انجام شود.
من آزاد به دنیا آمدم. هرگز مجبور نبودم برای حق و حقوق خودم مبارزه کنم. اما این آزادی، برای من وظیفه‌ای را ایجاب می‌کند. وظیفه من، ایستادن در کنار کسانی است که از چنین حقوقی، محروم هستند. این وظیفه من است که از هر کسی که برای برابری مبارزه می‌کند، حمایت کنم.
احساسات مختلفی همچون خشم، ناامیدی و سرخوردگی وجود دارند. اما باید بگویم فلسطینی‌ها به ترحم ما نیازی ندارند؛ آنها به اقدام نیاز دارند. فقط «لایک» کردن در رسانه‌های اجتماعی کافی نیست. باید خشم خود را به کار معنادار تبدیل کنیم. به همین دلیل هیل فلسطین را تأسیس کردم.
اگر یک چیز از این زندگی آموخته باشم، این است که: «اگر بخواهیم، می‌توانیم تغییر ایجاد کنیم.»
